fbpx

Waarom je gerust kunt vragen naar het litteken op mijn hoofd – zelfs bij onze eerste afspraak

Ik ben naakt.
Ik voel me vet raar.
Ik zie opgedroogd bloed op mijn armen.
Mijn hoofd bonkt. Het voelt gezwollen.

Ik hoor piepjes. Ik probeer me om te draaien zodat ik kan zien waar het vandaan komt. Dat lukt niet. Bewegen met een infuus in mijn linkervoet én in mijn rechterarm is moeilijk. En door die katheter wíl ik niet eens bewegen.

De weg kwijt

De verpleegster loopt de IC-kamer binnen. ‘Wil je iets drinken?’, vraagt ze.
De bloeddrukmeter om mijn linkerarm slaat aan. Door het lawaai en het verband om mijn hoofd versta ik haar niet. Ze herhaalt haar vraag.
‘Doe maar een Baco’tje’, antwoord ik. De morfine is nog niet uitgewerkt.

‘Ben je niet bang?’

Thomas is de 387ste die dat aan me vraagt. We zitten in zijn showroom om een badkamer uit te zoeken voor ons nieuwe huis in Noordwijk.

Ik kijk op de klok. Over drie uur moet ik me in het ziekenhuis melden. Ik vroeg net aan Thomas of we konden opschieten. ‘Omdat ik me zo moet melden in het AMC voor een hersenoperatie’.

En nee, ik was niet bang. Tot nu.

Wanneer begint het herstel?

Ze hebben gisteren mijn voorhoofd open gezaagd. Verpleegster Britta zegt: ‘Je herstel begint nu. Je mag op een stoel zitten.’ Maakt ze een grap? Ik ben bang om out te gaan, maar ik weet dat ze gelijk heeft. Niet bewegen is slecht voor je lijf, dus ik laat me op de stoel hijsen. Nu eerst een ziekenhuisboterham met kaas.

Nooit meer hetzelfde

De co-assistent drukt een spiegel in mijn handen. Hij haalt het verband van mijn hoofd. Ik zie de wond en schrik. Fuck, ik lijk Frankenstein wel. De snee is groter dan ik had verwacht.

‘We hebben de tumor verwijderd’, zegt de neurochirurg. Ik kan alleen maar staren naar de 28 hechtingen die uit mijn hoofd steken. Ik realiseer me dat ik er nooit meer hetzelfde uit zal zien.

Voor en na hersenoperatie

Na het ziekenhuis begint het pas echt

‘Thuis revalideer je beter’, zegt de neurochirurg na drie dagen. Dat geloof ik graag, maar naar huis gaan is eng. Ze hebben een groot deel van mijn hersenvlies vervangen, dus er is risico op lekkages, inwendige bloedingen en hersenvliesontsteking.

‘Bel gelijk een ambulance als het misgaat’, drukt hij me op het hart.

Het voelt zoals na de eerste bevalling van mijn vriendin Lenny. Ziggy is in het ziekenhuis met een keizersnede geboren. Hij was te licht. Na vijf dagen mochten we naar huis en moesten we opeens alles zelf doen. Doodeng. Alleen toen hadden we kraamhulp. Nu niks.

Wat kijken ze nou?

Na vier dagen verlaat ik het ziekenhuis. Mijn moeder duwt mij in een rolstoel naar de parkeergarage. Mensen kijken te lang naar me. Hun ogen worden groot.
‘Zie je al die mensen naar me kijken, mam?’
Mijn moeder slikt en zegt: ‘Dat komt vast door je mooie bruine ogen.’
‘Yeah right, mam. Liegen kan je niet.’
Ze zwijgt.

Getroost door mijn kind

Verlegen loopt Ziggy de woonkamer in. Ik ben net thuis en ik lig op de bank. We hebben elkaar zes dagen niet gezien. Hij bestudeert me aandachtig. Dan wijst hij naar mijn hoofd: ‘Heb je daar auwww papa?’ Ik knik. Voorzichtig kust hij mijn voorhoofd. Ik krijg een brok in mijn keel en denk: thuis revalideer je inderdaad beter.

Doe je wel rustig aan?

We wonen driehoog in Amsterdam. Ik snak naar frisse lucht. Ik begin met een blokje om aan de arm van Lenny. Iedere dag lopen we een straat verder. We schuifelen door de Baarsjes als een ouder echtpaar.

‘Wel rustig aan doen, hè?’, waarschuwt mijn zus. Ze weet dat ik na twee rondjes door de buurt al denk dat ik de Vierdaagse weer kan uitlopen.

‘Heb je veel pijn?’

De buurvrouw kijkt vol afgrijzen naar de bloedkorsten op mijn hoofd.
‘Nee, valt wel mee’, stel ik haar gerust.
‘Je krijgt vast veel medicatie? Morfine enzo?’
‘Nee, ik neem vier keer per dag paracetamol.’
Ze kijkt me vol ongeloof aan.

Hoe moet dat straks als Lenny gaat bevallen?

De pijn valt mee, maar de vermoeidheid is intens. Ik slaap veel. Hoe ga ik dat in godsnaam doen als Lenny over 9 weken gaat bevallen?

Haar eerste bevalling was een hels avontuur van 24 uur. Ze had veel pijn, ze gaf over, ze had heftige weeën, nauwelijks ontsluiting, ze kreeg weeënopwekkers en een ruggenprik en uiteindelijk een keizersnede. Kortom, een traumatische ervaring.

Als het wéér zo’n bevalling wordt, ga ik dat niet trekken. Ik voel me niet fit genoeg. Ik raak iedere dag meer gefrustreerd als ik wéér moet slapen. Ik wil er voor Lenny zijn en dat lukt me zo niet.

Hij is er

Manu is geboren. Binnen 9 uur en zonder keizersnede. Hij is kerngezond.

Drie maanden geleden werd ik wakker op de intensive care. Nu ligt dit prachtige mannetje op mijn blote borst. We waren bang dat hij zou lijden onder alle stress die Lenny in de zwangerschap voelde – maar hij kruipt ontspannen in mijn nek.

Manu net geboren

Tijdens onze eerste afspraak

vraag ik naar jouw bevallingsverhaal.

Ik zie je dan heus wel kijken naar mijn litteken. Dat is prima. Vraag gerust naar mijn verhaal. Want achter mijn litteken zit óók een bevallingsverhaal. Een verhaal over revalideren, rustig opbouwen en accepteren.

Vrijblijvend intakegesprek

Blog Comments

Mooi opgeschreven, Jorn. Wat een emotionele achtbaan! En wat een mooi einde, met die foto ook.

Een achtbaan was het zeker. Wel eentje waarbij je blij bent dat hij voorbij is.

Schrijf een reactie

* Verplichte velden